Ляцець у неба

Автор

Дмитрий Максимович Акулич

Жанр

Cтихи и поэзия

Год написания книги

2020

<< 1 ... 10 11 12 13 14 15 16 17 18 ... 38 >>

На страницу:

Перейти

14 из 38

Настройки чтения

Размер шрифта

Высота строк

Поля

Кветкi адораць прыгажосцю.

Край зелянiны, птушак спеy,

Што атачаюць асяроддзем,

Мяне y сонечны i цёплы дзень.

Бусел ляцiць над галавою,

Здалёк статак зуброy.

Не разлюбiць зямлю i мову,

Пад уплываннем рознасцi yмоy!

Восенню або зiмовым часам.

Вогненным цi беласнежным хараством.

Я захапляюся Радзiмай зараз –

Прыродай ганаруся, тут мой дом!

І прыгажосць: заснежанага лесу,

Свабоды, свежасць адчування.

І маразоy, трашчэння снегу.

У лёдзе, шкла, узораy маляванне.

Цi шолах лiсця пад нагамi,

З жоyта-аранжавых, чырвоных дрэy!

І крыкi жураyля, на развiтаннi.

Прамень, у рэшце, меней грэy.

Мяне як па-ранейшаму натхняе,

На шчасце беларускi край!

Сапраyднасць, погляд назiрае.

Мая любоy – прыродны рай!

01.2019

*****

Маyчы, калi няyпэyнена казаць!

Бо словы разныя, для розных месцаy.

Твой неспакой гатовы сапсаваць,

Жыццё, не трэба сёлета пратэстаy.

Бо ёсць магчымасць шкадаваць,

Пасля прамоy слабых i не рашучых.

Ты супакойся, потым будзеш сартаваць:

Слоy колькi дрэнных i балючых.

02.2020

*****

Крэйда малюе мае мары,

А дождж змывае iх у след.

Тыдзень чарговы няyдалы.

Стамiyся я ад сваiх бед.

Фiранкi сонцу не дазволяць,

Каб закрануy мяне прамень.

І думкi дрэнныя y звычкi гоняць,

Каб больш нiчога не паспеy.

Я захварэy, бо я згубiyся.

Нябачыy мары, iх i след.

Я да бяспраyя прытулiyся.

Мне yсё роyны гэты свет.

10.2020

*****