Ляцець у неба

Автор

Дмитрий Максимович Акулич

Жанр

Cтихи и поэзия

Год написания книги

2020

<< 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 38 >>

На страницу:

Перейти

6 из 38

Настройки чтения

Размер шрифта

Высота строк

Поля

Думкi мацней, захоплiваюць стан

І цяжкiя наступствы разважанняy.

А месяц, у адрозненнi, як пан.

Збiрае на сябе yвагу зазiранняy.

Бадай, ёсць яшчэ адзiнае жаданне!

Адзiна зорка, што збiраецца yнiз.

Але патрэбна намаганне,

Каб не мiргнуць, ажыццявiць капрыз.

Прыклыхлае становiшча y цемры,

Калi хутчэй не атрымаць сваё.

Здаецца, вось той час, ён недармны!

Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.

Месяц хаваецца за хмару на хвiлiну

І зорка падае, яе yж не стрымаць.

Начная рэчаiснасць з'явы,

Якую можна было назiраць.

04.2020

*****

Пяць хвiлiн да спадкання.

Сэрца б’ецца хутчэй!

Усё больш хваляванне.

Гукi вулiц цiшэй.

У руках букет кветак,

Водар iх, прыгажосць!

Пераплёт рознасць сетак.

Адчуванне – я госць.

У душы ёсць прыемнасць,

Ёсць таксама i страх!

Знешнасць – ахайнасць.

Гатоyнасць у снах.

Пазнаванне y рысах,

Чаканне розных размоy.

Спакуса на вуснах.

Погляд без слоy.

07.2017

*****

Не маю сiл ляцець у неба.

Ляжу y полi сярод траy.

І пачуццё: ”Нi што не трэба!”

І водар кветак мне спрыяy.

Я на адлегласцi ад шуму вулiц,

Ад позiркаy i спрэчак, я маyчаy.

Я не схаваyся, але мусiць,

Я сумаваy, з аблокаy я чакаy.

Калi яны будуць блiжэй,

Над тварам, каб рукой кранацца.

Пакуль высока i хутчэй,

Бягуць, нiбы баяцца.

І гукi насякомых мне спрыяюць.

Да разважанняy асалоды, я.