Ляцець у неба

Автор

Дмитрий Максимович Акулич

Жанр

Cтихи и поэзия

Год написания книги

2020

<< 1 ... 23 24 25 26 27 28 29 30 31 ... 38 >>

На страницу:

Перейти

27 из 38

Настройки чтения

Размер шрифта

Высота строк

Поля

Няма не збожжа, тухне глеба!

Пустэча, душу не кранi.

Спякота льецца дужа шмат

І без вiльготнасцi хварэюць каранi.

А я у руцэ трымаю скарб!

Ён не патрэбен тут, пакуль ёсць прамянi!

Ззяюць i быццам кажуць пачакаць,

Не ведаю, як гэта растлумачыць!

І думкi свае пакуль затрымаць,

І просяць у гэтым сэнс убачыць.

А я хвалююся i хочу yсё хутчэй.

Я гатаваy сябе не першы тыдзень!

Зрабiць сябе сапраyдным, каб вышэй,

Падняцца, каб не бачыy злыдзень!

Каб не пыталi – чаму так, не гэтак!?

Каб было што y адказ казаць.

Пакуль сяжу на берагах, ля рэчак,

Працягваю чакаць, чакаць…

07.2018

*****

І колькi слоy патрэбна мне,

Каб апiсаць усе пачуццi?!

Сустрэлi восень па вясне –

І не вiдаць мне вольнасцi.

Бадзёрасць нiбы лужынай,

Ляжыць на глебе кiнута.

Любоy была з аддушынай.

Пайшла ад нас, загiнула!

Хмары закрылi радасцi,

Балючы дождж з маланкаю:

Забытыя душы каштоyнасцi

І сэрца б'ецца з ранкаю…

Вятры ганяюць з брудам днi.

Я цалкам з iмi. Успамiны…

І не вiдаць прыгожай, той вясны,

Што напiсаy Мусатаy на карцiне.

Сонца не топiць цела лёд,

Усмешкай не квiтнеюць вусны.

Цябе няма i горкi мёд.

Усё ж вiною – мае глупствы…

02.2018

*****

Табе не спiцца? Мне таксама!

Бо мае думкi толькi пра цябе.

На рэшце, часу вельмi мала,

Але пакуль ноч iснуе.

Толькi з табою, больш нi з кiм,

Кранаю ноччу сэрцам зоркi!

Сапраyдным быць, толькi такiм –

Хачу застацца, але колькi…