Ляцець у неба

Автор

Дмитрий Максимович Акулич

Жанр

Cтихи и поэзия

Год написания книги

2020

<< 1 ... 22 23 24 25 26 27 28 29 30 ... 38 >>

На страницу:

Перейти

26 из 38

Настройки чтения

Размер шрифта

Высота строк

Поля

Неверагоднасць, мроя

І гэты час прыхiльны.

Раптоyна мы знайшлi:

Сiмпатыю, каханне.

На шчасце прывялi,

Усе нашы адчуваннi!

01.2019

*****

Ляцяць на поyдзень усе птушкi.

Хутка прыйдзе холад зiмовы!

Ляцяць, як маленькiя габлюшкi.

Крычаць, перадавая размовы.

Ляцяць, усе тыя, каму не пражыць,

Каму немагчыма застацца!

Час восеньскi хутка бяжыць.

Пара iм ад нас прыбiрацца.

Склалiся зграi, там у вышынi,

Зачароyвае iх прыгажосць.

Галаву yверх, на iх падымi,

Тут яны дома, цi нiбыта госць.

Хочацца з iмi, туды паляцець,

Ад важкiх праблем ухiлiцца!

На свет з вышынi паглядзець,

Атрымаць асалоду, вяртацца.

Развiтваюцца, зноy да вясны.

Цяжкi пералёт iх чакае.

Пройдуць гадзiны, тыднi i днi,

Цяпло iх да хаты вяртае.

09.2017

*****

Як i раней, я мару паасобку.

Ад iншых, родных мне людзей.

Яны не хочуць разумець, як сэрца звонку,

Маё iмкнецца да сваiх падзей.

Я назiраю, як сыходзiць восень.

Ужо чарговы месяц праляцеy.

А можа марыць ужо досыць?

Не! Не гэтага y жыццi хацеy.

Дзяyчынка побач, кажа пра сваё.

Мы бачым рознiцу y нашых марах.

Не ведаю, якiм жа будзе развiццё:

Шлях будзе брудным цi яскравым.

Пакуль адзiн да мар, мне цяжка.

Я крок за крокам, усё ж губляю час.

Усё роyна вераю, як не было далёка

І колькi б нi было y жыццi параз.

10.2020

*****

Мне не ляцець у зорнае неба,

У дзiyны космас вышынi.