Сляза ляза

Разлiлося паyсюдна цяпло,
І як быццам яму я малiyся…

Вас усмешкай аздобiла ноч,
Кожнай зоркай, травiнкай, лiсточкам…
Бласлаyлення святога ад воч
Атрымаy я у райскiм куточку…

Вы, як цень, адбiвалiся y днi,
Быццам воблака, ноччу сплывалi…
Таямнiцаю спеy Ваш вiрыy,
Вашы словы y вышынях луналi…

Вас, вiдаць, не было сапраyды —
Кроза дзiyная свету прывiдаy…
Нiбы сон, паyтаралiся Вы
У абшарах маiх краявiдаy…

«Горкiм сном не прыснiцца вiна …»

Горкiм сном не прыснiцца вiна —
Не мая, не твая, а чыя?
Як не прыйдзе нiколi вясна,
Не яго, не яе, а чыя?
Памяць цiха стаiць ля вакна —
Не мая, не твая, а чыя?
Нiбы Чаша пакутаy без дна,
Не яго, не яе, а чыя?
Цемра плача з вiдна да вiдна —
Не мая, не твая, а чыя?
Уцякае скрозь пальцы вада —
Не яго, не яе, а чыя?
Новым днём прывiтае зiма —
Не мая, не твая, а чыя?
Неyзабаве yсё ж прыйдзе вясна —
Для яго, дя яе – Нiчыя.

«Спаyзе y гушчар туман сiвы…»

Спаyзе y гушчар туман сiвы
Мiж елак покрывам бялюткiм.
Ізноy прыснiцеся не Вы
У панаваннi Рэха гнуткiм…

Спаyзе з галiнкi кроплi звон,
Якi падхопiць шоргат лiсця…
Ізноy сустрэнецца Вам Ён,
У мроях стрэчаны калiсьцi.

Спадзе на вокны змроку цень,
Кране далонi сарамлiва…
Ізноy не Вы – самотны дзень
Аб нечым просiць палахлiва…

Не снiцца Парыжу ворыва водар…

(Леанiду Дранько-Майсюку)

Мая душа не плача, а пяе, бо стомлена не лёсам, а табою.

(Л. Дранько-Майсюк)

Твая душа – нячулая машына, выразны запiс.

(Х. Картасар)

Не снiцца Парыжу ворыва водар,
Не бачыцца y снах паплавоy хараство.
Вялiкi адметнасцю светлаю горад,
Палескiх не снiць краявiдаy даyно.

Самотны i з тым, без таго, у трывозе,
Палонены снамi стамлённа-чужых,
Не снiцца адчайна мiж вежаy i плошчаy
Усходняга вальсу багемны уздых…

Не сняцца Парыжу лiцьвiнскiя вочы,
Паэта здалёку, Паэта з не тут.
Ды чуе надоствiтку, цiшай, употай
Вандроyнiка шэпат здзiyлены Луyр.

Дыханне займае прасторы i часу,
І водарыць – Божа! – нязнанасцю сноy,
Якiя вяслуюць прывiдамi страху
У колерах белых, чырвоных, бы кроy…

Адкуль жа самота? Нячутна-знаёма,
І мова нагадвае баль салаyёy…
Адна y Беларусi на тыдзень субота
І сем у Парыжы на тыдзень субот…

Не снiцца яму, апалоненым жарсцю
Дзiвотных фантазiй ПiкАсо-РэмбО,
Як поначы кветам ад Вiльнi, няйначай,
Лiецца з нябёсаy Ярылы святло…

Ды што яму богi? Д’арк больш за сонца,
А вулiца Ружаy прыyкрасней за свет.
Чаму ж, о Анёле, балюча быць можа
Ад шэпату кволага мiж безлiчы моy?