Пакручастых сцежак нядоля.
Далонь у далонi: iдзем да святла,
Што льецца з нябеснае студнi,
А разам —насупраць – шляхцянка Зiма
Гуляецца y хованкi з Зюзяй.
Здаецца, нязгаснага Знiча любоy
У каyкавым смеху гуллiвым.
Спаткаеш такую – i голаy далоy,
На вечны спачын пад iльдзiнай…
А зоры малочныя снежаць абшар
Зiмовымi слёзамi ветраy…
Ядлоyцавым шляхам калiсьцi Ўсяслаy
Тут крочыy насустрач Сусветам.
Вы ознакомились с фрагментом книги.
Приобретайте полный текст книги у нашего партнера: