Па той бок

– Не бойцеся, я не прычыню вам зла. У маю праграму закладзена дапамога i забеспячэнне бяспекi людзям. Я бачу, што вы занадта напружаны i напалоханыя, пульс значна вышэй за норму. Вам варта прысесцi i супакоiцца. Яшчэ вам варта прыняць ежу. Тут, на борце, я знайшоy вам ежу, пакуль вы знаходзiлiся без прытомнасцi.

Пакуль я моyчкi падбiраy патрэбныя словы, робат казаy усё хутчэй i цiха падбiраyся да панэлi кiравання. Там ён нацiснуy на нейкую кнопку. Цьмянае, трохi мiгатлiвае святло yключылася над намi.

– Добра… Хто ты такi? Адкуль ты yзяyся? Ты ляцеy са мной? – з спалоханым выглядам я задаy некалькi пытанняy.

Робат выключыy свой лiхтарык i павярнуy галаву да мяне.

– Я робат серыi Ф-11, трэцяга пакалення. Мяне стварылi y карпарацыi СКР, у дзьве тысячы дзевяцьсот дзевяноста восьмым годзе. Быy…

– Стоп, стоп, стоп! – перабiy яго прамову я. – Якi зараз год?

– Тры тысячы сямнаццаты год. Другое чэрвеня, чацвер.

Я моyчкi сеy. Робат прыладзiyся насупраць мяне.

– Ты ведаеш, хто я? – пытанне само сабою вырвалася i перарвала цiшыню.

– Прабачце, ваша iмя i твар мне незнаёма.

– Значыць, ты не са мной быy…калi карабель пацярпеy крушэнне. Ты хоць бачыy, як я тут апынуyся? – працягваy я.

– Я бачыy, як гэты касмiчны карабель быy падбiты пад аблокамi, а затым павалiyся на зямлю. Мне спатрэбiлася чатыры гадзiны, каб дасягнуць месца крушэння i аказаць вам медыцынскую дапамогу.

– Значыць гэта ты перавязаy мне галаву i апрацаваy раны!? Я ж быy не адзiн на караблi. Хтосьцi яшчэ ляцеy са мной, яго мёртвае цела ляжыць у некалькiх метрах ад карабля. Калi ты прыбег на дапамогу, дзе ён быy? Ты бачыy яго жывым? Меy зносiны з iм?

Пачуць адказ мне перашкодзiлi моцныя гукi крамсаючага лесу. Здавалася, нiбы зноy вярнуyся той жа монстар, што палохаy мяне раней. Пасля, пасыпалiся yдары па yсiм караблi. Звон бiy па вушах, раздражняy маю, i без таго хворую, галаву. Быццам сотнi, тысячы камянёy б'юцца аб метал.

– Што гэта? – крычаy я. – Што адбываецца?

Робат спакойна сядзеy на месцы, нешта адказваy мне, але я не змог разабраць яго слоy. У гэтым барабанным шуме зусiм можна было сысцi з розуму. Праз хвiлiн пяць удары сцiхлi, а следам лiнуy моцны дождж. Шум залевы закалыхваy мяне, салодкi пах вады yсыпляy маю прытомнасць.

– Што гэта было…што за грукат?.. – млявым голасам спытаy я.

– Гэта быy буйны град, ледзяныя шары. Для гэтай мясцовасцi характэрная з'ява. Баяцца няма чаго, вы y бяспецы.

Падчас граду, пару кавалкаy лёду заляцелi праз прабоiну i хутка расталi. Я нават не паспеy зарыентавацца, калi адзiн круглы шар лёду yляцеy у мой бок, потым iмгненна стукнуyся каля мяне i разляцеyся. Пасля чаго я павярнуyся i yбачыy дробныя лужыны.

Затым я цяжка паглядзеy на Ф-11, у вачах маiх цямнела… Я засынаy.

Прачнуyся yжо ранiцай наступнага дня. У пятнiцу было светла i цiха. Прабоiна y караблi yжо не тлела, кроплi дажджу астудзiлi яе. Толькi провад па-ранейшаму трохi iскрыy.

У мяне было яшчэ шмат пытаннеy да робата, але якi з iх самы важны, я пакуль не разумеy.

Робата Ф-11 паблiзу не было, мабыць, ён сышоy. Я yстаy, падышоy да штурвала, сеy на крэсла. Пры гэтым iмкнучыся не рухаць правым плячом, яно яшчэ балела. Цвёрдае, трэснутае шкло насупраць мяне было напаyпразрыстым, светла-карычневым з-за бруду. Агледзеyшы yсю панэль кiравання, лямпачкi, кнопкi i экраны – я дакладна ведаy, што нацiскаць. Усё, што мне yдалося зрабiць, дык гэта пазбавiць провад ад iскраy. Больш добрых навiн не было. Нiчога не працавала. Кампутары былi пашкоджаны не толькi знешне, але i знутры.

Я працягваy сядзець, чагосьцi чакаy. Я нiяк не мог сабрацца з думкамi, але потым успомнiy пра працоyны дысплей, пра мiнi-кампутар на маёй руцэ. Цяпер мне стала куды цiкавей. Я стаy праглядаць усё да дробязяy. З усёй карыснай iнфармацыi я выявiy толькi адну – кропку прыбыцця, месца, куды я трымаy шлях.

Будучы сканцэнтраваным, я тузануyся ад спалоху. У той момант на борце быy робат. Я нават не пачуy, як ён наблiзiyся i напалохаy мяне. Я зашыпеy ад болю y плячы. Павярнуyся да яго. Не ведаю, дзе ён блукаy, але мне было не да гэтага. Я толькi глядзеy на яго дзеяннi. З адной секцыi робат выцягнуy скрынку з лекамi, дастаy нешта з яе. Падышоy да мяне i загаварыy:

– Вам варта гэта выпiць. Ваша плячо вернецца y здаровы стан.

У першыя секунды я засумняваyся – «а можа ён хоча мяне атруцiць?» Ды не, глупства нейкае, за yвесь гэты час ён не зрабiy нiчога дрэннага. Нават аказаy мне першую медыцынскую дапамогу, пасля крушэння.

– Добра. – падумаy я i даверыyся яму.

Я працягнуy руку i выпiy нейкiя лекi.

І праyда, белая вадкасць мне вельмi дапамагла. Дзе ён быy раней!? Я стала быць захацеy зняць бiнт з галавы, але ён мяне спынiy.

– Стойце! Гаенне раны яшчэ iдзе. Пачакайце, калi ласка, яшчэ тры гадзiны.

Я паслухаyся яго, апусцiy рукi, а затым спытаy.

– Хто той мёртвы чалавек, у такiм жа касцюме як у мяне? Ён ляжыць за караблём у кустах, мёртвы! Ты бачыy яго?

– Так. У момант майго прыбыцця на месца крушэння, у караблi былi толькi вы. Зусiм адны. Таксама, агледзеyшы плошчу падзення, на пяску мной былi заyважаныя сляды крывi, якiя вялi ад карабля. Я бачыy мёртвае цела. Металiчны аскепак тырчаy у яго грудзях! Выбачайце, але я не змог яму дапамагчы. Яго сэрца, на момант яго выяyлення, ужо не бiлася.

– Але яго цела знявечанае, я не бачыy там не якога кавалка металу y грудзях!

– Мноства насякомых, жывёл блукае y гэтых лясах. Голад i пах крывi прыцягнуy iх да мёртвага цела.

– Зразумеy… Ты ведаеш, дзе гэта? – паказаy яму кропку, тое месца, куды мне трэба дабрацца.

На дысплеi гарэy чырвоны паказальнiк i толькi адно слова «Розжыг».

– Так. Мае дадзеныя кажуць, што гэта закрыты жылы горад. Да яго тыдзень шляху. Я гатовы вас туды адвесцi. У маёй праграме закладзена карта карпарацыi… Вы можаце давяраць мне.

Я yстаy, паглядзеy на робата i лёгенька ляпнуy яго па плячы. Праходзячы, Ф-11 павярнуyся да мяне.

– Выдатна, мы адпраyляемся туды як мага хутчэй! – не хачу, каб мяне нешта з'ела цi забiла… Не хачу сядзець тут. Гэта жудаснае месца. Дзiyна толькi, што мяне да гэтага часу не знайшлi. Мабыць, палiчылi, што я памёр. – Чуеш, дружа?! Хутка пойдзем, так што ты не прападай! – сказаy я, наблiжаючыся да грузавога адсеку.

Робат маyклiва глядзеy на мяне, працягваy стаяць як каменны. А я, тым часам, адкрыy дзверы грузавога адсека. Увайшоy. Унутры было вельмi шмат скрынь розных памераy. Самы вялiкi дасягаy тры метра y даyжыню, i дзесьцi па метры y вышыню i шырыню. Я ж падыходзiy да дробных скрынь, ускрываy iх. У iх мне траплялiся нейкiя дэталi рознай канфiгурацыi i памераy. Варта адзначыць, што самым карысным для маiх пошукаy была сцяна з ячэйкамi. У iх я знаходзiy шмат ежы i вады.

Адшукаyшы заплечнiк пад стаць сваёй форме, я стаy збiраць i класцi y яго патрэбныя рэчы для паходу. Працягваючы yскрываць скрынi, я памаленьку знаходзiy шмат карысных рэчаy. Усе яны былi падпiсаныя, на iх была нанесеная гравiроyка СКР. Таксама мне спадабалася, што на борце была зброя. Гэтая знаходка надала мне yпэyненасць, нейкi спакой за сябе, абарону ад таго, што мяне пужала. Так як у заплечнiку было мала месца, я змясцiy у яго самае патрэбнае: ежу, ваду, лекi, пiсталет, патроны i яшчэ iншыя дробныя рэчы.

Увесь гэты час Ф-11 стаяy не yмешваючыся. Нiбы цень, ён добра злiваyся з становiшчам у памяшканнi. Сабраyшы yсё неабходнае, я паспяшаyся сесцi за штурвал. Цела прасiла толькi адпачынку. Некалькi хвiлiн мы з робатам правялi y цiшынi.

А калi ж я yстаy i зiрнуy у яго штучныя вочы, яны зьвярнулiся да мяне y адказ. Нячулая машына – вось аб чым я тады падумаy. Яшчэ раз я перагледзеy змесцiва заплечнiка. Агледзеy сваё цела, раны на нагах былi зацягнутыя, шнары праглядалiся y парэзах унiформы. Потым я паглядзеy на робата яшчэ раз i спытаy:

– Чаму я yчора так хутка адключыyся i заснуy падчас дажджу? Я ж зусiм не хацеy спаць.

Хоць у мяне было яшчэ шмат пытанняy, я вырашыy не спяшацца з iмi, а пакiнуць iх на наш сумесны шлях.

– Гэта yсё yчорашнi дождж. Падчас дажджу yсё жывое засынае. Я шмат разоy такое бачыy. Па маiх назiраннях, дождж выкiдвае нейкiя таксiны.

– Добра, з гэтым разабралiся. Усё астатняе па дарозе распавядзеш. У мяне яшчэ шмат пытанняy да цябе.

– Буду рады вам дапамагчы.