Губляючы мары

Яны доyга гутарылi на тэму тыражнага выхаду кнiгi y друк. Насця кемлiвая, але здавалася троху сарамлiвай дзяyчынай. Але y працэсе размовы, яна yсё больш адчувала сябе yпэyненай, а яе навучанне журналiстыкi дало ёй магчымасць адчуць сябе чалавекам, якi бярэ iнтэрв'ю. Насця пачала задаваць шматлiкiя пытаннi, па yсiм, што тычылася яе самой i яе кнiгi. Праз час, ёй уручылi кантракт. Насця старанна яго прачытала, яе ладзiy працэнт ад продажаy, хоць яна зусiм не разбiралася y падобных кантрактах. Яна баялася памылiцца цi нешта прапусцiць i таму старанна yсё прачытала яшчэ раз. Насця не магла адмовiць такой прапанове, такой магчымасцi, у яе не было такiх грошай, якiя прапаноyваy кантракт. Яна не хацела вяртацца y тую ж руцiну, калi ёсць такi шанец усё змянiць. Насця падпiсала два асобнiка папер, дакументаy. Цяпер жа, лiтаратурнае агенцтва можа тыражаваць твор Насцi y рознай колькасцi i на розных мовах.

У канцы, Насцi паведамiлi таксама пра тое, што яна павiнна з'явiцца на прэзентацыю праз тыдзень, а пакуль яна можа вярнуцца дадому. Па просьбе Капiча, Насцю адвезлi туды, куды яна хацела, на вакзал. Наступны цягнiк быy толькi праз гадзiну, таму y Насцi быy яшчэ час, каб прагуляцца i блiжэй пазнаёмiцца са сталiцай.

Пакуль дачка была y ад'ездзе, Каця yладкоyвала сваё асабiстае жыццё. На апошнiм спатканнi з Кацяй, Жэня прызнаyся, што з'яyляецца yладальнiкам пякарнi-булачнай, дзе ён часам працуе касiрам i часам пекарам. Таксама ён закрануy тэму сваiх пачуццяy да Кацi. Усё было больш сур'ёзна, чым здавалася на той момант ёй. Жэня раскрываyся Кацi, адчуваючы yсю камфортнасць спатканняy.

Вярнуyшыся y свой родны гарадок, Насця yсвядомiла, як змянiлася яе жыццё. За гэтыя два днi з ёй здарылася больш цiкавага, чым за yвесь гэты год. Сёння нiхто не мог сапсаваць ёй настрой.

На вакзале яе сустрэлi мама i брат. Пасля сямейных абдымкаy i прывiтанняy, Каця захацела першай задаць пытанне Насцi, але Сашка апярэдзiy яе.

– Як ты з'ездзiла? – нецярпiма, пацiкавiyся брат у сястры.

– Выдатна! Гэта было вельмi выдатна! Усё атрымалася! – адказала Насця. – І па вам я вельмi моцна сумавала. Давайце прыйдзем дадому i я yсё раскажу падрабязна!

Дома, сям'я з цiкаyнасцю слухала яе прыгоды. Насцю перапаyнялi пачуццi, яна спрабавала больш падрабязна расказаць аб тым, што адбывалася, баючыся yпусцiць гэтак важныя дэталi. Усё здавалася казкай. Кацi было прыемна глядзець на задаволеную ад новых уражанняy дачку.

Насця была yпэyненая y сабе, як нiколi.

На наступны дзень Насця вярнулася на працу. Тут жа яна дзялiлася сваiмi yражаннямi з сяброyкай. З урачыстасцю i y здзiyленнi выказвалася Насця, кажучы yсю праyду.

Час ляцеy хутка. Праз некалькi дзён, Насця зноy з'язджае з дому y сталiцу. На гэты раз яе чакала новае мерапрыемства.

Прыехаyшы y сталiцу, яна адразу адправiлася на прэзентацыю. Тут Насця не адчувала сябе адзiнокай. Яна ведала, як трэба паступаць на падобных мерапрыемствах, бо з ёй побач заyсёды была памочнiца лiтаратурнага агента.

Гэты вечар быy у сваёй стыхii. Вялiкая зала. Ярка гарэлi люстры. Сцены залы атачалi невялiкiя брашуры з партрэтам пiсьменнiцы i яе кнiгi. Мала-памалу пачалi прыбываць госцi. Яны yваходзiлi y залу y сваiх прыстойных касцюмах i сукенках. Прыгожы стол стаяy у канцы залы, на якiм размясцiлiся кнiгi. Зала ажывала.

Калi yсе сабралiся, прыйшоy час пачынаць. Капiч выйшаy i павiтаy усiх прысутных гасцей. Ён казаy шмат прыемных слоy, а пасля запрасiy i прадставiy гасцям Насцю.

– Ну цяпер паглядзiм, як справiцца дзяyчынка… – прагаварыy пра сябе Капiч i прапусцiy Насцю трохi наперад.

Да iх выйшла прыгожая i мiлая дзяyчына, прыстойна апранутая, прыгожая сабой.

Спярша, Насця трохi хвалявалася, безуважлiвым поглядам глядзела на натоyп, але праз два вымаyленых дрыготкiм голасам прапаноy, яе страх мiнуy. У Насцi зноy прачнулася адважная журналiстка. А пасля афiцыйных нарыхтаваных прамоваy, яна спусцiлася да гасцей. Не гледзячы на yсю стомленасць з дарогi, Насця вельмi добра мела зносiны i цiкавiлася людзьмi, якiя падыходзiлi да яе, атачалi яе. Хоць яна не бачыла гэтых людзей раней, не чула пра iх, Насця yсё ж адчувала сябе сваёй сярод iх i спрытна адказвала на iх пытаннi. Трымала келiх шампанскага i шчыра yсмiхалася, улiвалася y круг новага грамадства.

Усё скончылася праз пару гадзiн.

Вечар прайшоy паспяхова. Насця yжо сядзела на крэсле, яе ногi гулi ад усяго дня. Яна хацела пакiнуць залу i легчы на ложак. Але Капiч паспяшаyся падысцi да яе i павiншаваць з поспехам. Кнiга была прызнаная грамадствам. Насця па праве заслугоyвала пахвалы. Гэтак жа Капiч папярэдзiy яе, што цяпер варта дачакацца водгукаy чытачоy. Сам жа ён, нiколi не памыляyся y выбары продажу твораy на сусветны рынак. Ён ужо чакаy чарговага трыумфу i вялiкiх грошай у працэсе вялiкай працы. Насця выслухала яго.

– Прабачце, але я стамiлася. – паспяшалася нагадаць яна.

Насця yстала i падышла да памочнiцы Капiча, сказаyшы ёй, як моцна яна хоча адпачыць.

Наперадзе было яшчэ некалькi прэзентацый у iншых краiнах, аб якiх Насця даведвалася паступова. Поспех кнiгi быy настолькi вялiкi, што Насця была вымушана звольнiцца i лiтаральна перастала бываць дома месяцамi.

Грошы i стомленасць прыбывалi да Насцi. Яна адпраyляла грашовыя сродкi дадому, каб мама змагла аплацiць жыллё i дамовiцца аб тым, каб яе з сынам не высялялi. Больш за yсё, яна хацела дадому, але yся гэтая слава яе лiтаральна yзяла y палон. У гэтай мiтуснi, пералётаy i новых знаёмстваy, кружылася галава. Хто б ведаy, як гэта yсё yплывала на Насцю… Насця зноy бралася за ручку i yсё, што кружыла яе галаву, яна пiсала на лiсты.

Пасля паспяховых продажаy яе кнiгi, новая кнiга абавязаная была з'явiцца. Не гледзячы на yсю стомленасць, маладая пiсьменнiца па-сапраyднаму была шчаслiвая пiсаць новыя радкi свайго жыцця. Ёй было што яшчэ распавесцi свету.

Глава XV

Вялiзны тур завяршыyся. Насця вярнулася дадому.

Насця стала яшчэ прывабней, за гэты час яна пасталела. Яна выглядала yзрушаюча y новых нарадах i з новай прычоскай.

Калi з'явiлася Насця, брат з радасным тварам кiнуyся яе абдымаць.

Мама i брат, Насцiна сяброyка i сама Насця, усе разам сабралiся y кватэры.

– Цяпер жа нiякiх ад'ездаy. Я застаюся з вамi i пiшу новую кнiгу. – распавяла аб сваiх планах Насця.

Самае дзiyнае y той вечар для Насцi было тое, што яны таксама загаварылi пра яе бацьку. Сяброyка не магла такое хаваць: калi Насця звольнiлася па сваiм жаданнi, да сяброyкi падыходзiy Толя i цiкавiyся дачкой. Насця здзiвiлася, нават злёгку yстрывожылася гэтай навiной. Яна не хацела больш слухаць пра яго, трохi нахмурыyшыся, Насця хутчэй загаварыла пра iншае. Але y душы яе было нешта засмучанае, яна не магла гэта спынiць i прыкрывалася yсмешкай. У гэты момант Каця абыякава адрэагавала на гаворку пра былога мужа. У апошнi час яна вельмi прывязалася да Жэнi, з якiм адчувала сябе шчаслiвай.

Насця раздала кожнаму падарункi i тым самым дзякавала yсiх, што былi побач з ёй.

Праз тры гадзiны, сяброyка пакiнула кватэру.

Насця дастала з папернiка банкаyскую карту i паклала на стол. Мама паглядзела на дачку з выразам чалавека, якi вось-вось нешта спытае.

– Тут больш, чым вы думаеце. – сказала Насця.

Мама з сынам пераглянулiся.

– Навошта яны? – спытала Каця.

– Мамулечка, нам пара пакiдаць гэтую кватэру. Пара сыходзiць з мiнулага i пачынаць новае жыццё. У новай, уласнай кватэры. – з гонарам сказала Насця.

– Што ж…я не ведаю што i сказаць. – сказала Каця.

– Ура, мы пераязджаем у новую кватэру! – ускрыкнуy Сашка.

Яны вырашылi, што на працягу гэтага месяца знойдуць сабе новую кватэру.

– У раёне пятай вулiцы, ёсць цудоyныя кватэры. Я знайду што-небудзь падыходнае. – сказала дачка. – Новы дом, новая кватэра, мы гэта заслужылi.

– Калi хочаш, я магу схадзiць з табой, паглядзець. – сказала Каця.

– Добра, мама, я буду толькi рада.

На наступны дзень яны прайшлiся па аб'явах, зiрнулi на новыя кватэры. Толькi на трэцi дзень яны набылi сабе новае жыллё.

Кватэра была размешчана на пятым паверсе шасцiпавярховага дома.

Новая кватэра складалася з трох пакояy. З вокнаy вiдаць шмат зелянiны, праyда сама вулiца, была запар забудаваная. Гэты пераезд дастаyляy iм шмат радасцi.

Каця адразу ж звярнула yвагу на рознiцу кватэры, яна была параскашней ранейшай i ёй здавалася, што яна велiзарная.

Падчас пераезду, Насця асабiста знаёмiцца з Жэняй. Каця даyно хацела гэтага знаёмства, але yсё баялася, як адрэагуе дачка. У пераездзе, Жэня паказаy сябе сапраyдным: шчодрым, высакародным i працавiтым. Насця yспрымала яго як знаёмага, як сябра мамы. Заyсёды трэба больш часу для добрага знаёмства, каб блiжэй пазнаць чалавека.

Усё, вядома, яны не маглi звезцi са старой кватэры, палова нажытай маёмасцi належала Толю. У дзень пераезду, кансьерж звязаyся з Толем, папярэдзiy яго аб тым, што яго былая жонка з дзецьмi з'язджаюць, высяляюцца з кватэры. А рэчы, якiя застануцца, ён павiнен па магчымасцi вывезцi. Пасля званка, Толя тут жа прымчаyся з цiкаyнасцю y кватэру. Ён прыехаy даведацца, што там робiцца i заявiцца перад сям'ёй. Першым ён убачыy Кацю i y спакойных паводзiнах, прымаy яе як сябра. Яны yжо даyно не бачылiся, а пагаварыць пра штосьцi акрамя рэчаy у кватэры, не маглi. Каця паказвала Толю yсе пакiнутыя рэчы, распавяла, што забрала з сабой. Дзяцей з Кацяй не было, яны знаходзiлiся y новай кватэры. Толя з Кацяй паводзiлi сябе быццам не знаёмыя, быццам iх нiчога не звязвала y адносiнах. А адчуваннi yнутры iх, балюча нагадвалi адваротнае.