Губляючы мары

– Прывiтанне, мама! – сказаy пры сустрэчы Толя, пацалаваy i абняy маму.

– Прывiтанне, сынок! – цяжка дыхаючы, адказала Таццяна Андрэеyна.

Мама рукой трымалася за сцяну, трохi аддыхалася, стаяла перад сынам. Для яе, занадта пажылой жанчыны, прыступкi аказалi нялёгкi yздым.

– Лiфт гэты, не працуе! Ты чаму мне не сказаy пра яго? – спытала мама, надаyшы незадаволены тон.

– Працаваy жа … – прашаптаy Толя, не ведаючы, што i адказаць маме.

– Пайшлi знаёмiцца, вядзi мяне yжо. – дадала Таццяна Андрэеyна.

Яны yвайшлi y расчыненыя дзверы кватэры.

Толя падышоy да Кацi.

– Мам, знаёмся, гэта Каця! Каця, гэта мая матуля Таццяна Андрэеyна! – паспяшаyся прадставiць iх адзiн аднаму Толя.

Мама Толi yбачыла перад сабой сына з цёмнавалосай, зялёнавокай дзяyчынай.

– Я вельмi рада, што вы да нас завiталi y госцi. – нечакана для сябе i Толi, смела сказала Каця.

– Згодная! Даyно было пара нам пазнаёмiцца. – адказала ёй Таццяна Андрэеyна.

– Так, давайце пройдзем, гарбаты пап'ем!? Не будзем тут стаяць. – сказаy Толя.

Усе трое перайшлi на кухню. Толя з мамай селi за стол, Каця yзяла чайнiк з заваркай i налiла yсiм у кубкi, прысела да iх.

– Надвор'е сёння цудоyнае! – сказала Таццяна Андрэеyна.

– Так, ёсць такое. – няпэyненна сказала Каця.

– Мг… – прамыкаy Толя. – Сёння даволi цёпла.

Пасля шэрагу нязначных фразаy завязалася нарэшце знаёмства.

Першае yражанне, Каця пакiдала пра сябе добрае, Таццяне Андрэеyне дзяyчына здавалася даволi мiлай i прыемнай. Але пасля таго, як мама Толi пачала задаваць пытаннi што датычыцца яе працы i заробку, а таксама намякаючыя на «дзяльбу» сына, гармонiя прыемнай сустрэчы стала павольна рассыпацца. Таццяна Андрэеyна не хацела адпускаць адзiнага сына нейкай чужой для яе дзяyчыне, якая забрала yсю yвагу Толi. Мацi стала раyнаваць, шукаць заганы y дзяyчыне. Яна стала падазраваць Кацю y тым, што гэта мiлая дзяyчына сустракаецца з яе сынам з-за таго, што y яго ёсць жыллё i грошы. Бо Каця пры гэтым, не мае нiчога свайго. І так як Каця працавала на фабрыцы цацак i атрымлiвала жабрацкую зарплату, па мерках Таццяны Андрэеyны, яна yсё больш пераносiла yсю сваю yвагу да гэтай тэмы. Ценi суму з'явiлiся y вачах Кацi. Горш таго, што Каця пачала адчуваць сябе няправiльна, не такога знаёмства яна чакала. Таццяна Андрэеyна працягвала казаць, параyноyваць сябе з ёй. У яе часы, калi яна сустрэла бацьку Толi. За плячыма Таццяны Андрэеyны yжо было тады нямала таго, каб быць незалежнай. Яна не брала за yвагу yзрост Кацi. Не выключэннем дрэннага стаyлення да Кацi стала тое, што раней Таццяна Андрэеyна сватала свайго сына да дачкi сваёй сяброyкi. Дзецi жылi недалёка адзiн ад аднаго, маму тады yсё задавальняла, Толя б знаходзiyся непадалёк ад яе. Яны тады амаль зблiзiлiся, але Толя сустрэy Кацю i мамчыны планы павалiлiся.

Было шмат сказана y адрас Кацi, яе настрой быy сапсаваны.

У момант iх размоy, Толя прымаy бок Кацi i абараняy яе ад непрыемных пытанняy сваёй мамы. Ён быy здзiyлены паводзiнамi мамы i не yяyляy, што yсё вось так можа скласцiся.

Таццяна Андрэеyна не прымала Кацю сур'ёзна, ёй стала непрыемнай Каця i тое, як паводзiць сябе яе сын пры ёй. Напружанне i раздражненне расло, Таццяна Андрэеyна бачыла y сваiм сыне iншага чалавека i не магла зразумець, як гэта родны сын не на баку сваёй мацi. Таццяна Андрэеyна паказала свой незадаволены выгляд i нейкую крыyду да сына. Яна yстала з-за стала i пайшла y бок уваходных дзвярэй кватэры. Толя накiраваyся за мамай.

– Я сыходжу! – сказала Таццяна Андрэеyна, звяртаючыся да сына. – Убачымся пазней…я не магу тут знаходзiцца.

– Добра. – адазваyся Толя, рассеяна праводзячы маму.

Усе троя адчувалi смутак i негатыy ад гэтай сустрэчы, кожны задаваy самому сабе розныя пытаннi y галаве.

Каця засталася сядзець адна за сталом, яна абняла двума рукамi астыyшы кубак гарбаты i павольна зрабiла пару маленькiх глыткоy. Калi да яе вярнуyся Толя, Каця пакiнула кубак i змрочна паглядзела на яго.

Яна yстала з-за стала.

– Я пасля yсё прыбяру, са стала..! – сказала Каця.

Яна пайшла з маркотным тварам у спальню. Толя моyчкi стаяy яшчэ хвiлiну на адным месцы, глядзеy на стол. Яго думкi былi цалкам прысвечаны горшым зыходам сустрэчы, якi ён нават раней не yяyляy. Ён ледзь пакiваy галавой i затым пайшоy да Кацi.

Толя быy напалоханы паводзiнамi мамы. Не гледзячы на yсё гэта, ён спрабаваy знайсцi якiя-небудзь апраyданнi y яе паводзiнах. Але было гэта для яго куды складаней, чым можна было yявiць. Каця ляжала на ложку, адвярнулася ад Толi, павярнулася да яго спiной. Ён падышоy да яе павольна i прысеy побач. Толя пачаy супакойваць Кацю. Шукаy патрэбныя словы. Каця павярнулася да яго.

– Я не хачу больш сустракацца з ёй! – сказала яна. – Цяпер я ведаю, што яна з сябе yяyляе.

Каця з цяжкасцю стрымлiвала слёзы.

– Добра…

Толя не знаходзiy больш слоy для размовы, ён проста маyчаy i глядзеy на зацiснутае цела Кацi. Ён спрабаваy падумаць пра нешта iншае, але думкi яго ператварылiся y хаос. Толя адчуваy нейкую здраду, расчараванне y сабе. Ён абняy Кацю адной рукой, прыцiснуyся да яе.

Перад сном, Каця зноy адчула yладу змрочных думак i прадчуванняy. Яна не змагла хутка заснуць.

Глава II

У адносiнах Толi i Кацi yсё было добра, у апошнi час вялiкiх узрушэнняy i няшчасцяy не было.

У гэты вечар, палiваючы y пакоi кветкi, Каця адчувала сябе занепакоена i фiзiчна стомленай. Яна пакiнула палiвачку каля кветкавага гаршка i прысела на невялiкую сiнiю канапу. Каця yздыхнула з палягчэннем. Часова яна забыла пра yсе заняткi, лёгка i вольна адчувала сябе ля вакна, узiраючыся на нiзкалятучыя воблакi y святле захаду сонца.

Каця не чула, як у пакой увайшоy Толя.

– Табе не самотна? – спытаy ён.

Толя yвесь палаy страсцю да Кацi. Яна павярнулася y яго бок, бачачы y iм усе задаволеннасцi iх сумеснага жыцця.

– Без цябе мне заyсёды самотна. – адказала Каця. – Цяпер усё выдатна, ты тут!

Каця глядзела на яго з пяшчотай, паддаyшыся абдымкам, яна неадкладна вырашыла падзялiцца сваiм становiшчам.

– Каханы?

– Так!? – цiха адказаy Толя, цалуючы Кацю y шыю.

– У нас будзе дзiця. Я цяжарная.

– Праyда? – весела сказаy Толя. – Гэта цудоyна!

Ён ласкава пагладзiy яе па шчацэ i горача пацалаваy яе вусны. Адказваючы яму на пацалунак, Каця была цалкам шчаслiвая. Твар Толi быy радасны i вясёлы ад навiн.

Дня праз два, па меры таго, як жыло каханне, Толя зрабiy прапанову Кацi выйсцi за яго замуж. Неадкладна Каця прыняла гэтую прапанову. Вядома, цяжарнасць Кацi з поyнай упэyненасцю падштурхнула яго на гэты рашучы крок.

Наступным новым днём, пасля працы, Толя не заязджаючы дадому, паехаy адразу да мамы i таты. Увесь гэты дзень надвор'е выдалася пахмурным i сырым. Зрэдку можна было yбачыць блiскучы прамень сонца. Але yсё гэта не магло паyплываць на пагаршэнне цудоyнага настрою хлопца. Ён мог патэлефанаваць бацькам яшчэ yчора i паведамiць усе навiны, але вырашыy не спяшацца. Толя хацеy пагаварыць з iмi асабiста, распавесцi гiсторыю свайго шчасця.