Мерэйна Патэстас

– Ага, вядома! – кiнуy я злосна.

– Добра, не важна. Не важна, што ты будзеш рабiць, але галоyнае, каб ты быy у канатусе. Не хочаш здрадзiць жоначцы? Ну i малайчына! Але гэтая iзаляцыя на карантыне паставiла складаныя пытаннi перад нашай сям'ёй, праyда ж? Калi вы не можаце не лаяцца хоць бы на працягу двух тыдняy, якiя праводзiце y шчыльным кантакце…

– Што значыць у шчыльным кантакце? – удакладнiy я.

– Як што? 24 на 7 адно з адным, – адрэзаy кот. – Хiба ж толькi y прыбiральнi i y краме не разам, а yвесь астатнi час «тугезер», так бы мовiць. І ты yжо гатовы прыдушыць жонку падушкай, пакуль яна спiць…

– Зноy хлусiш, – сказаy я холадна. – Завязвай, Эдуард.

Кот хмыкнуy, а потым прыстукнуy лапамi па стале i прамурчаy сабе y вусы.

– Добра, хочаш зачыняць вочы на праyду – справа твая. Але я б раiy быць са мной шчырым. Калi yжо ты не можаш прызнацца y сваiх жаданнях хатняму гадаванцу, то нядзiyна, што i жонцы да гэтага часу не сказаy, чаго хочаш у ложку…

На гэты раз я дакладна пачырванеy.

– Ну я… Я…

– Ды хопiць мармытаць, – перабiy кот. – Скажы шчыра, што хочаш паспрабаваць утрох. Вось якраз Машу Волкаву можна было б паклiкаць, з яе эпiкантусам.

– Можа лепш абмежавацца Фiхтэ, – нясмела прамовiy я, i потым умольна паглядзеy на ката, а той хмыкнуy i сказаy:

– Фiхтэ спатрэбiцца для iншага.

– Ды кiнь глупствы гаварыць, – сказаy я, асмялеyшы. – Жартачкi плоскiя! Ты сам разумееш пра што я – пра тое, што для твайго канатуса хопiць i простага чытання даyно заyважанай кнiгi.

– Слабак, – адказаy кот, скептычна памахаyшы галавой.

– Хто? Ды сам ты слабак! Я, мiж iншым, вучыyся i паралельна працаваy на двух працах. Паспрабавалi б так тыя багацейчыкi, якiх мамка з таткай у iнстытут чмохнулi, – ускiпеy я.

– А яшчэ ты yжо два гады збiраешся пачаць бегаць кожную ранiцу. Якраз ад атлусцення твайго дапаможа. Але нешта пакуль не пачаy, – заyважыy няyмольны кот.