Капернiк у Гарце

Я ж толькi госць тут.

Турысты да статуi коцяць смела

Я так доyга стаяy на бруку, што нават нага занямела.

***

І yсё ж такi горад па-свойму вельмi…

Так, старамодны, як клёш.

Але ж мода вяртаецца часам.

***

Мне здаецца цi людзi тут быццам дождж

Яны актыyна злiваюцца.

У глыбокiя слiвы, якiя выводзяць iх да ракi.

І рака гэтая цячэ yжо недзе там.

За халмом, пры чужым ачагу.

Ну а тыя, хто сплысцi не y сiлах

Засталiся калоць дровы.

Разбiваць аб бетон свае мары.

Гук разлома на 120 герц.

Падманваючы нават сябе, што яны iдэйныя

І вырашыла застацца не iх галава, але сэрца.

Так-так-так, хлусiце больш, рабяткi.

Хоць, без сумневу ёсць i такiя – iдэйныя жыхары краю.

Але yсё ж – хто ведае, што б было,

калi б у iх быy добры шлях да спакойнага раю.

Можа б беглi яны.

Без аглядкi

***

Карацей, тут усё неяк дзiyна.

Але затое якi прыемны флёр даyнiны

І на рэчцы y цэнтры бабёр

А за статуяй на касцёле – сокал.

Кажуць, той п'яны – вахцёр.

Ну той, што ляжыць пад лаyкай.

Мне проста падабаецца слова – вахцёр.

А тут такiя навокал.

***

Аднойчы я тут спрабаваy алкагольны мус.

Вiдавочны i ясны плюс.

Я толькi прыехаy i як жанглёр.

Здзiyляю iншых сваёй «мудрасцю» (спрытам).

Я ж той смс бязглузды сцёр.

Якi казаy пра дрэннае надвор'е з ледзяной колкасцю

(нiбы цокая капытом)

***

Так, тут вельмi шмат савецкiх людзей.

Але замежнiкаy больш, чым думаюць нашыя.

Не, рэальна шмат!

Хома…!

Па-мойму, не крыyднае….

Бо на высокай латынi.

Высокiя словы адчыняць дзверы.