– Карайын,-деп бул ишти,
Кабарчыдан айттырды.
Баястан ата сабылып,
Тагдырына таарынып,
Келип бийдин алдына,
Башын ийип б?г?лд?,
Жерди карап ж?г?нд?.
Улук бийдин алдында,
Мындай деген кеп айтты:
– Кемпирим ?л?п калдыбы,
?з башыма ?й?п арманды
Кийимдерим жуулбай,
Топ балдарды бага албай,
Менин жайым ушундай.
Айланайын кудай ай!
Айлам кетти аял жок,
Аппак койнок карарды.
Кантип багам балдарды,
Таппай турам айламды.
Кычышкан жаагын тырманып,
Бий айтты анда кы?ылдап:
– Жакшы баккын,-дей салды,
Энеси жок балдарды.
Алардын жетим калышы,
Айтып б?тк?с арманбы.
?ст??д? кийген к?йн?г??,
Болгон экен кап-кара.
Аялы жок эркектин,
Армандуу жагы ушул да.
Анан да бий жылмайды,
С?з с?йл?п жатканда,
Ма?дайкы тиши кашкайды.
– Кийген кийми? кап-кара,
«Кара к?йн?к» аталгын.
Элеттик элде унутпас,
Э? бирсонун наам алгын.
С??л?тт?л?р отурган,
Ошол бийдин жанында.
Бийди коштоп ырсая,
Баары к?л?т жылмая.
«Кара к?йн?к» деген с?з,
Дал ошондон калган да.
Чындыгында бул баян,
Белгил?? экен жалпыга.
Такыр эле унутулбас,
?з?нч? ыйык санжыра.
Ошондон бери айтылат,
«Кара к?йн?к» деген с?з.
«Кара к?йн?к» деген с?зг?,
Куйма кулак болгонбуз.