Дахавік Казік

Аўтар гэтай кнігі — беларус, які жыве ў Расіі, а яго сям'я — жонка і дзве дочкі — дома размаўляюць па-беларуску. Пра гэтую акалічнасць біяграфіі аўтара не згадваецца ў кнізе, але Уладзімір Васькоў каля дзесяцігоддзя актыўна прысутнічае ў беларускай інтэрнэт-прасторы, вядзе блог, дзе распавядае пра сваю сям'ю і паездкі на радзіму, пра свайго дахавіка Казіка і пра тое, як сам рабіў ілюстрацыі да кнігі.Твор быў часткова вывешаны на сайце, які ствараецца намаганнямі беларускамоўных бацькоў, потым з'явіўся ў часопісе "Бярозка" — і стала відавочна, што казка пра дахавіка Казіка, які жыве на гарышчы, мае поспех сярод мэтавай аўдыторыі. Зрэшты, выявілася, і хто ж гэтая мэтавая аўдыторыя — дзеці малодшага школьнага ўзросту і... іх бацькі. Праўда, смяяцца дзеці і дарослыя, відаць, будуць з розных эпізодаў. Кніга наогул нагадвае сітуацыю, калі дарослы чалавек размаўляе з дзіцем у прысутнасці яго бацькоў: паведамленне скіравана толькі на малечу, але і астатнім будзе не сумна...Аўтар свядома апелюе…Далее

Сялянская дзяржава пераўтварылася ў шматпавярховы гай і раптам зніклі амаль усе дахавікі. Амаль усе, ды не ўсе. Засталіся нейкі два, якія жывуць у горадзе. Цікава? Гм... Аднаму з іх спатрэбіўся тэлефон і ён знайшоў гаманец, набыў тэлефон і цяпер балбоча па ім з сябрам. Я чытаю аповед уголас і нават не дзіўлюся, што старэйшая дачка пачынае нешта расказываць сваёй ляльцы, не слухаючы мяне. Гэта ўжо заканамернасць: беларускія кнігі ад "Мастацкай літаратуры" навяваюць жудасную нудоту. Быццам бы спецыяльна ўсё робіцца дзеля таго, каб адвадзіць ад мовы апошніх аматараў роднага слова, падсоўваючы з дзяцінства такія вось творы "таленавітых аўтараў". Дзіўлюся: ва ўсім Берасці ніводная бібліятэка не мае дзіцячых вершаў Хадановіча, затое нудных кніжак ад Саюза пясьменнікаў - цэлыя стосы. Два. Альбо нават адзін. Не захапляе, не ўражвае, нічога не выклікае.