Зборнік сучаснай навуковай фантастыкі. Перм, 2023

Ужыванне бескантакту не прайшло бясследна i для мядзведзiцы, – рэзкi залiмiтавы выкiд усiх энергiй, сфакусаваны y вобласць сэрца бiяробата (а y гэтай серыi бiяробатаy сэрца i мозг чалавечыя, а косцi i цяглiцавая тканiна yперамешку i чалавечыя, i тытанавыя, i арганаподныя пластыкавыя. перфтаранавым складнiкам) прывёy да таго што мядзведзiца Алiса павалiлася як падкошаная. Такое заyсёды бывае пры yжываннi бескантакту – патрабавалася аднаyленне каля 2-х сутак у хованцы. «Таварыш маёр, таварыш маёр», кiнулiся да яе медзведзяняты, сяржанты Зосiма i Яфрэм, «Што з вамi?» «Гэтага лагернага паyдурка y пячору на Воyчым Камянi, завалiце yваход камянямi, няхай правялiцца.» Па яе разлiкам зарада акумулятараy у тэрмальным рэжыме павiнна хапiць на месяц працы, а тамака выцягнуyшы модулi памяцi i прытомнасцi можна будзе перапраграмаваць Биомакса-21. Ужо праходзiлi гэта, ужо хакалi гэтую серыю бiяробатаy. Ну а потым або бiяробат-шахiд, або агентурнае yкараненне y асяроддзе людзей – «зварот» у грамадства, калi легендаванне дазволiць. Сяржанты так усё i зрабiлi – адцягнулi Биомакса y пячорку (гэта была старажытная стаянка чалавека) i завалiлi yваход камянямi. Але! Яны не залiлi гэты паyтруп вадой! Пабаяyшыся канчатковага закарочвання yсiх сiстэм…

Так Бiямакс ляжаy у цемры i пачаy цямiць, ставячы сябе на месца супернiка: «не знiшчылi, значыць перапраграмуюць, памятаць сябе потым не будзеш. Мяне yжо шукаюць. Значыць будуць ляпiць шахiда.» Ён паспрабаваy выйсцi на сувязь, але радыёсiгнал паглынаyся, патрэбна была антэна хаця б невялiкая, i сiгнал кароткi, але магутны – батарэю б зарадзiць! І тут гiбрыдны розум (i чалавека i iнтэлектуальнай машыны ахiнула!) 1) руку левую адсекчы, яна yсё роyна не патрэбна. А дэталi рукi выкарыстоyваць! 2) усе праводкi сабраць разам – контур антэны гатовы! 3) са збору пячоры прасочвалася вада i запасiлася жыжыцай у куце. «Рыць там!» – Ён адкапаy ямку правай рукой сантыметраy на дваццаць. зараз маючы дзве пласцiны няправiльнай формы – адну вонкавага металiзаванага пласта рукi i другую судзiнкавую з меднымi маленькiмi валасiнкамi – правадамi ён закапаy вертыкальна, пакiнуyшы памiж iмi адлегласць каля 25 гл. Вiльгаць падцякала y гэтую iмправiзаваную акумулятарную яму зверху. Дзве «пласцiны», сталёвая i медная, з рэштак рукi, закапаных вертыкальна y зямлю, давалi рознасць патэнцыялаy! усяго y 1.5 вольта, але гэтага было дастаткова. Разлiк быy такi – звералюдзi ведалi час поyнай разрадкi батарэй – прыкладна трыццаць дзён, плюс мiнус суткi. Пасля гэтага прыходзь – забiрай гатовенькага. На 29-30-е суткi яны сабрацца зграяй вакол пячоры i пачнуць кружыць, загадзя абдумваючы цi няма якой пасткi ад звералюдзей. «Такiм чынам, – разважаy, Бiямакс 21-й, – трэба выйсцi y эфiр на аварыйнай хвалi, на прыкладна 27-е суткi ад таго моманту як, я страцiy прытомнасць. У эфiр толькi SOS! 27 сутак на 24 гадзiны гэта 648 гадзiн, за гэты час я зараджаю акумулятары да патрэбнага yзроyню! Цела (чалавечы складнiк) праyда страцiць у масе, але вада гэта значыць. І ляжаць, нерухома ляжаць, адключыць усе сiстэмы акрамя тэрмальных (карт памяцi, аперацыйнай сiстэмы y рэжыме чакання).Усяго пяць хвiлiн сеансу – потым страта прытомнасцi, i тут ужо як Бог управiць – на базе сiгнал прымуць, прыедуць на yсюдыходзе, адкапаюць… – карта памяцi будзе захавана, а потым аднаyленне, шпiталь…»

Але вернемся да звералюдзей, хто яны i як з'явiлiся? Усё пачалося y лабараторыi Сакулiна Яyгена Вiктаравiча. Ён амаль навукова даказаy перадачу думак жывёлам, шляхам апрамянення мозгу жывёлы вызначаным выглядам прамянёy, а менавiта апрамяненнi вызначаных раёнаy мозгу. У тое лета 2026 года ён адправiyся y адпачынак, у Краснавiшэрскi запаведнiк i yяyляеце заблудзiyся. Неба было пахмурным, i ён блукаy ужо другiя суткi i выйшаy да пячоры якая носiць iмя «Ваyчыны Камень», пячора yяyляла сабой выемку y скале, яна была нiзкая i y яе можна было патрапiць толькi прыгнуyшыся. Сцены гэтай пячоры былi высланы крышталямi незвычайнай да селю нябачанай прыгажосцi. Пазней Сакулiн назаве яго «Харатрон». Такiм чынам, апынуyшыся y пячоры ён страцiy сiлы i праспаy у ёй нейкiя 15 хвiлiн. Праз скляпенне пячоры, праз вялiкую расколiну y скале пранiкаy невялiкi праменьчык святла, – ён пераламляyся i падаy на крышталi i yжо y выглядзе лёгкага туману ахутваy саму пячору. Сакулiн устаy i агледзеyся – нечакана ён быy поyны сiл i ясна, як бы гэта не дзiyна разважаy.