Gün Geceye Düştü

“Hiç boşuna bakma, vermem!” diye de efeleniyorum.

Bozuluyor ablam bana. Zaten ben doğunca da çok bozulmuş. Arada bir, senin yüzünden pabucum dama atıldı diyor. O da izin vermeseymiş pabucunun dama atılmasına. Çıkıp damdan gerisin geriye alsaymış. Allah Allah, zaten onun gözünde ne yapsam suçluyum. Bu sefer de beni anneme şikâyet ediyor.

“Anne, şu oğluna bir şey de. Topu bana atsın. Yoksa topunu alır kaşla göz arası Rüstem Dede’nin bahçesine fırlatıveririm.“ diyor.

Annem yan gözle sus işareti yapıyor ama anlayan kim? Bana sataşmaya devam ediyor.

“Hem de öyle bir atarım ki ta en karanlık köşesine yollarım. Sen de almaya gidemezsin. Gitsen de Rüstem Dede seni yakalar. Yakaladığı çocuklara ne yaptığını biliyor musun? Hemen karanlık bir odaya kapatıyormuş. Sonra onları aç bırakıp bir deri bir kemiğe dönüştürüp; kemik niyetine Çomar’ın önüne atıyormuş.”

Korkudan annemin yeleğinin altına saklanıyorum. Annem kızarak susturuyor ablamı. Ablam çantasını alıp, bana olan hıncıyla yüzünü asıp içeriye gidiyor istemeye istemeye. Ben de topumu alıp bahçeye çıkıyorum. Güneş çoktan ortalığı ısıtmış. Çocukluğumun tüm oyun heveslerini yükleyip ayağıma, topun peşine düşüyorum. Topumu bir vuruşta havaya dikmeye çalışıyorum ama nafile kumaş çok ağır geliyor.