Охират

Абдурашид Нурмуродов ҳар бир асарини ёзаётганда, асари қаҳрамонининг руҳига сингиб кетади. Ёзувчи асар ёзаётганида ўзига нисбатан ана шундай шафқат-сиз ҳукм ўқийди. Бундай вақтларда унга бутун дунё бегоналашиб қолади, қаҳрамонларининг азоблари, оғриқлари, илтижо билан боққан нигоҳлари қаршисида тиз чўкади. Унинг қаҳрамонлари дин ҳам, миллат ҳам танламайди, ёзувчи учун Ер юзида яшаёт-ган ҳар бир инсон азиз, у ер юзидаги ҳамма инсон боласи учун қайғуради, у Ер юзидаги ҳар бир инсон тақдирига ўзини дахлдор деб билади. Шундан бўлса керак, Абдурашид Нурмуродовнинг барча асарларида қаҳрамонлар бир-бирига бегона эмас. Улар қисматлари бир-бири…